Het kleine kwetsbare plantje
Al dromend denk ik na over hoe mooi ik deze wereld vind en hoeveel schoonheid het bevat.
Tegelijkertijd begrijp ik deze wereld vaak niet en zie en ervaar ik dingen die ik niet begrijp, wat ervoor zorgt dat ik hier niet wil zijn.
Ik voel en ervaar alles zeer intens, zowel de mooie en positieve, als de negatieve en pijnlijke dingen.
Nu gun ik mijzelf eindelijk de tijd en ruimte voor mezelf die ik nodig heb om te ervaren, maar vooral te verwerken.
Ik ben opgehouden met vergelijken, met het maar mee willen gaan met het tempo dat verwacht wordt door de maatschappij. Dat was een lang proces, want niemand wil erbuiten vallen of zich zwak of anders voelen.
Totdat het moment voor mij kwam dat alle grond onder mij vandaan werd gemaaid en ik letterlijk steen voor steen, met kleine stappen een totaal nieuw leven moest gaan opbouwen en mijzelf door en door leerde kennen, met constant vallen en opstaan.
Alle mooie dingen in mijzelf kwamen langzaam tevoorschijn, maar ook de donkere kanten in mijzelf.
Ik heb gekropen, gewanhoopt en zag alleen maar donker, maar er was ook altijd een klein lichtstraaltje en dat was hoop. Na de donkerste nachten werd het lichtstraaltje zeer langzaam en gestaag steeds groter. Gestaag van 1 klein lichtstraaltje, naar 2 en de zwarte blik vervaagde. Het licht werd steeds groter en groter dat het mij niet alleen zelf van binnenuit verlichte, maar dit ook naar buiten toe scheen.
Het kleine kwetsbare bloemetje, trok zich uit de grond en groeide naar het licht met al haar gevoeligheid en kwetsbaarheid, en ze zat met haar gezicht in de zon en keek tevreden naar boven. Tevreden dat ze al op zo’n fijne plek was gekomen en de weg die er nog lag meer dan de moeite waard was. Ook keek ze even naar beneden naar de weg die ze al had afgelegd. Nu is het tijd om al deze ervaringen en opgedane kennis te gaan overdragen om hooggevoelige mensen mee te gaan helpen. Ik ken jouw weg en jouw uitdagingen met je hooggevoeligheid.
In mijn kwetsbaarheid ben ik sterk.
Wij zijn hooggevoelig zo mooi.
